четвртак, 22. април 2010.

Глад ми је у стомаку,неон и бетон
избацујем храну природе,враћам кроз таласе
доливам киселину на ране,држе ме покрети
апстрактни ликови,чудесни почетци и мртви другари
а светла балканског предграђа још одузимају..
Растрзани у стварности,
падамо у чељусти звери,
док мирно преживљавамо последење тренутке,
зашто вриштиш до бесмисла,драги рођаче
она је ту,...
угриз кида кожу,месо,кости
огледало душе,умири се постојано
данас одлазимо скупа,у нешто ново,боље
на крају,исраће нас звери и однети говнари,буди миран
....глад је вечна,неизлечива
глад за неоном и проклетим бетоном,
звуком од природе отетим
а ти и даље идеш,кораци твоји звоне мојим плочником,
зар ме не чујеш...
Tишино хтео сам да те волим,јако,прејако
док не престане олуја,тишино...

1 коментар: